Yalnız Fener

Deniz kenarında eski bir fener vardı. Yıllardır kullanılmıyordu. Camları çatlamış, merdivenleri paslanmıştı. Ama fenerin tepesinde yaşayan küçük bir kuş vardı. O kuş, her sabah pencereden dışarı bakar, denizin dalgalarını dinlerdi.

Kasabanın çocuklarından Defne, her gün sahile yürüyüşe çıkardı. Fenerin yanından geçerken hep düşünürdü:
— “Acaba bu fener eskiden denizcilere yol gösterirken nasıl parlıyordu?”

Bir gün cesaretini toplayıp fenerin içine girdi. Tozlu merdivenlerden yukarı çıktı. En tepede küçük kuşla karşılaştı. Kuş, cıvıldayarak Defne’nin yanına geldi. O anda Defne’nin kalbine sıcak bir duygu yayıldı. Çünkü yalnız görünen fenerin içinde aslında hayat vardı.

Defne, feneri temizlemeye karar verdi. Günlerce çalıştı; camlarını sildi, merdivenleri tamir etti, çevresine çiçekler ekti. Kasaba halkı önce onun bu uğraşını anlamadı ama zamanla çocukların da ilgisini çekti. Birlikte feneri yeniden canlandırdılar.

Aylar sonra kasabanın festival günü geldi. Akşam olunca Defne ve çocuklar hep birlikte fenerin ışığını yaktılar. Uzun yıllar sonra ilk defa ışık yeniden gökyüzüne uzandı. Denizin üzerinde parlayan bu ışık, herkesin gözlerini doldurdu. Çünkü fener sadece denizcilere değil, aynı zamanda kalplerdeki karanlığa da yol gösteriyordu.

Defne o gece defterine şöyle yazdı:
— “Bazen yalnız görünen şeylerin içinde en güçlü umut saklıdır.”

Ve o günden sonra fener, sadece bir deniz işareti değil; sevgiyle emek verildiğinde her şeyin yeniden parlayabileceğinin sembolü oldu.