Yusuf’un Doğruluk Sınavı

Bir zamanlar Anadolu’nun küçük bir köyünde, Yusuf adında dürüst ve yardımsever bir çocuk yaşarmış. Yusuf’un ailesi çiftçilikle geçinir, azla yetinmeyi bilir, her zaman şükredermiş. Annesi ona her gece yatmadan önce şöyle dermiş:

— “Evladım, bir insanın kalbi doğruysa yolu da doğru olur. Allah her doğru söze şahit olur.”

Yusuf bu sözleri hep aklında tutarmış. Bir gün, köyün camii imamı Hakkı Hoca, çocuklara küçük bir yarışma düzenlemiş. Herkese bir kese içi tohum vermiş ve şöyle demiş:

— “Bu tohumları bir ay boyunca en iyi şekilde büyütün. Kim en güzel çiçeği getirirse ona büyük bir ödül vereceğim.”

Yusuf tohumu alıp hemen toprağa ekmiş, her gün sulamış, güneşe koymuş, dua etmiş. Ama günler geçmesine rağmen tohum hiç filizlenmemiş. Diğer çocuklar rengârenk çiçeklerle dolu saksılarla hazırlık yaparken Yusuf’un saksısı hâlâ boşmuş.

Annesi ona sormuş:

— “Tohumu değiştirmek ister misin? Belki başka bir tohumla...”

Yusuf başını sallamış:

— “Hayır anne. Bu bana verilen tohumdu. Ne olduysa onu götüreceğim.”

Yarışma günü geldiğinde, cami avlusu çiçeklerle dolmuş. Her çocuk büyük bir gururla saksısını sergilemiş. Yusuf ise önünde sadece toprağı olan boş saksısıyla durmuş.

Hakkı Hoca tek tek çiçekleri incelemiş. En son Yusuf’un önünde durmuş, uzun uzun bakmış. Sonra gülümseyerek elini Yusuf’un omzuna koymuş:

— “Kazanan sensin evladım!”

Herkes şaşırmış. Yusuf utana sıkıla sormuş:

— “Ama benim çiçeğim bile yok…”

Hakkı Hoca gülerek açıklamış:

— “Ben size verdiğim tohumları önceden haşladım. Onlar asla filizlenemezdi. Bu bir dürüstlük sınavıydı. Sen tek başına doğru kalmayı başardın. İşte gerçek ödül bu.”

O günden sonra Yusuf, köyde "Doğruluğun Gülü" olarak anılmış. Ve herkes şu sözü kulağına küpe etmiş:

“Gerçek büyü, toprağın değil kalbin temizliğindedir.”