Gölün Sırları

Yaz tatilini babaannesinin köyünde geçiren Ela, sabahları erkenden uyanıp, evin arkasındaki patikadan göl kenarına yürümeyi çok severdi. O göl, ona hem huzur verir hem de içinde bir şeyler saklıyormuş gibi gizemli gelirdi.

Bir sabah göl kıyısında dolaşırken, suyun yüzeyinde yavaşça süzülen bir nesne dikkatini çekti. Bir tahta parçasına sarılmış minik bir nottu bu. Merakla aldı ve yazıyı okudu:
“Göl, sırlarını sadece kalbi temiz olanlara açar.”

Ela önce bunu bir oyun sandı. Ama ertesi sabah aynı yerde küçük bir kavanoz buldu. İçinde yosun, birkaç renkli taş ve bir tane de tüy vardı. Ertesi gün başka bir not:
“Doğanın sana anlattıklarına kulak ver.”

O andan sonra Ela her gün göle farklı bir gözle bakmaya başladı. Kuş seslerini, rüzgarın yönünü, suyun kıyıya vuruşunu dikkatle dinledi. Bir gün, gölün kenarındaki çalılıklar arasında bir kaplumbağa gördü. Sanki onu bekliyordu. Ela yaklaşınca, kaplumbağa yavaşça yürüyüp bir ağacın altındaki çukuru gösterdi. Orada, yıllar önce kaybolduğu söylenen eski bir tahta kutu duruyordu. İçinde eski fotoğraflar, bir günce ve göle ait efsaneler vardı.

Ela, gölün sırrını çözmüştü: Doğayı gerçekten dinleyen biri, onun derinliğini de anlayabiliyordu. O yaz, Ela’nın hayatındaki en özel yaz oldu. Artık göl onun için sadece bir su birikintisi değil, bir sırdaş, bir öğretmendi.