Dağların Sesi

Yüksek dağların eteklerinde, küçük bir köyde yaşayan 10 yaşındaki Toprak, her sabah koyunlarını otlatmak için yola çıkardı. Sessizliği ve dağların dinginliğini çok severdi. Annesi ona daima şöyle derdi:
“Doğa, konuşmaz ama anlatır. Sen yeter ki dinlemeyi bil.”

Bir gün, Toprak sürüsünü yeni bir yamaca götürdüğünde, ağacın dibinde yatan yaralı bir yaban keçisi buldu. Keçinin bir ayağı incinmişti. Toprak hemen çantasındaki bezle sarıp, ona su verdi. Keçi korkmamıştı, aksine sanki onu daha önce de tanıyormuş gibi gözlerinin içine bakmıştı.

O günden sonra Toprak, keçiyi her gün ziyaret etti. Ona otlar getirdi, başını okşadı, hatta onunla konuştu. Bir ay sonra keçi iyileşti ve yeniden dağa döndü. Ama bu, onların son karşılaşması olmadı.

Bir sabah, dağda çıkan aniden bastıran bir sis fırtınasında Toprak yolunu kaybetti. Her yer bembeyazdı. Üşümüş, korkmuştu. Tam umudunu kaybetmek üzereyken, karşısına tanıdık bir silüet çıktı: keçi! Sessizce ona bakıp geri dönmeye başladı. Toprak da onu izledi. Keçi, onu dağın eteklerine kadar güvenle götürdü.

O gün Toprak bir şey öğrendi: Doğaya saygı gösteren, zamanla onun bir parçası olur. Ve doğa, bir gün ona teşekkür eder.