Son Bisküvi

Can yaz tatillerini sabırsızlıkla beklerdi. Çünkü o tatillerin anlamı, annesinin köyüne gidip dedesiyle zaman geçirmekti. Dedesinin bahçesinde ceviz ağaçları, verandasında eski bir salıncak, bir de her sabah çay kokusuna karışan soba sesi olurdu.

Bu yıl her şey biraz farklıydı. Dedesinin yürüyüşü daha yavaştı, gözleri daha sık uzaklara dalıyordu. Ama Can bunu pek anlamadı. Onun için o yaz da oyunlar, hikâyeler ve bisküvilerle dolu geçecekti.

Bir sabah, dedesi köy fırınına gidip geldi. Elinde bir kutu vardı. Sarı kutunun kapağını Can’ın önüne koyarken gözleri hafifçe doldu ama gülümsüyordu.

— Bu kutuda seninle paylaşacağım çok özel bisküviler var, Can. Ama sonuncusu... en kıymetlisi olacak.

Can gülümsedi. O gün kutudan ilk bisküviyi birlikte yediler. Ardından dedesi ona çocukluğunda yaşadığı bir kar fırtınasını anlattı. O günden sonra bu bir ritüele dönüştü. Her akşam bir bisküvi, bir hikaye...

Haftalar geçtikçe kutu hafiflemeye başladı. Can bunu fark etti ama hiç üzerinde durmadı. Dedesinin sesini, ellerini, anlattığı masalları dinlemeye doyamıyordu.

Bir gün dedesi hiç konuşmadı. Sandalyede sessizce oturdu, başını gökyüzüne çevirmişti. Can yanına gelip sessizce oturdu. Sonra dedesi usulca konuştu:

— Bazen son lokmalar en çok hatırlanır. Çünkü içinde hem tat hem veda vardır, derdi babam.

Can başını eğdi. Kutuda yalnızca bir adet bisküvi kalmıştı. Elini uzatmak istedi ama durdu. Kutuyu kapatıp dedesinin önüne koydu:

— Bu senin olsun dede. Ben o son tadı kalbimde taşıyacağım.

Dedesinin gözleri doldu. Can o gece bisküvi yemedi ama yüreğinde bir huzur vardı. Belki de çocuk kalbince bir veda olduğunu hissetmişti.

Ertesi sabah, Can köye veda edip şehre döndü. Yıllar geçti. Can büyüdü, okula başladı, ortaokulu bitirdi... Ama her tatilde o eve, o verandaya, o eski salıncağa döndü.

Bir yaz döndüğünde, dedesi artık yoktu.

Evde sessizlik vardı. Ama masa üstünde duran sarı kutu hâlâ oradaydı. Tozlanmış kapağını kaldırdığında içinde tek bir şey vardı: küçük bir not.

"Can’ım... paylaştığın son bisküvi, kalbimin en tatlı köşesinde kaldı. Şimdi sen, başkalarıyla kendi hikâyeni paylaş."

Can o kutuyu kapattı, kitap rafına koydu. Artık bisküvi yemese de her hikayesine tat veren o duyguyu hep yanında taşıyordu.