Gölgedeki Arkadaş

Can, içine kapanık bir çocuktu. Okulda çok az arkadaşı vardı, çoğu zaman teneffüslerde tek başına otururdu. Bir gün odasında lambayı açtığında, duvarda kendi gölgesinin ona el salladığını fark etti. Önce korktu ama sonra gülümsedi. Çünkü gölge, yalnızlığını paylaşmak ister gibiydi.

O günden sonra Can, gölgesiyle konuşmaya başladı. Gölge, onu asla yargılamıyor, hep dinliyordu. Can ders çalışırken yanında, oyun oynarken arkasındaydı. Bir gün Can defterine yazdı:
— “Gerçek dost bazen gözle değil, kalple görülür.”

Bir süre sonra Can okulda yeni bir çocukla tanıştı: Eymen. Eymen de tıpkı Can gibi sessizdi. İkisi birlikte oyun oynamaya başladılar. Can şaşkınlıkla fark etti ki, gölgesine anlattığı hayallerin çoğunu Eymen’le paylaşabiliyordu.

Artık gölgesine daha az konuşsa da onu hiç unutmadı. Çünkü gölge, gerçek bir dost bulana kadar yanında olmuştu.

Yıllar sonra Can, kendi çocuklarına şöyle dedi:
— “Bazen yalnız hissettiğimizde gölgemiz bile yanımızdadır. Ama kalbimizi açtığımızda gerçek dostlukları buluruz.”

Ve Can anladı ki: Gölgeler yalnızlığı değil, dostluğa giden yolu aydınlatıyordu.