Elif’in Sessiz Mektubu

Elif, dördüncü sınıfa giden sessiz, içine kapanık bir kızdı. Her gün okula zamanında gelir, derslerini dikkatle dinler, ama neredeyse hiç kimseyle konuşmazdı. Sınıf arkadaşları onun utangaç olduğunu düşünürdü ama kimse aslında neler yaşadığını bilmezdi.

Annesi yıllar önce hastalanmış ve Elif'e sık sık “kalbini dinle, iyilik yapmaktan vazgeçme” demişti. Annesi artık yanında olmasa da Elif, her sabah onun fotoğrafına bakarak güne başlardı.

Bir gün sınıf öğretmeni bir duyuru yaptı:
— “Yeni bir etkinlik başlatıyoruz çocuklar. Herkes, sınıftaki bir arkadaşına isimsiz bir mektup yazacak. Ona iyi dileklerinizi iletin. Bu mektuplar kimden geldiği bilinmeyecek.”

Elif, o akşam evde defterinin arasına küçük bir kağıt yerleştirdi. Kalbinden geçenleri yazmaya başladı:

“Merhaba,
Bazen sessiz insanlar en çok şeyi söylemek ister. Sadece kelimeleri değil, duyguları da duymaya çalış. Unutma, biri fark edilmediğini düşündüğünde bile içinde bir yıldız taşıyabilir.”

Mektubu bitirip katladı. Kimseye söylemedi ama ertesi gün gizlice arkadaşının sırasına bıraktı.

Bir hafta sonra öğretmen, bazı mektupları isimsiz olarak sınıfa okumaya başladı. Elif’in yazdığı mektup okununca sınıfta bir sessizlik oldu. Ardından herkes alkışladı. Bazı çocukların gözleri doldu.

Mektubu alan öğrenci ayağa kalktı ve şöyle dedi:
— “Bilmiyorum kim yazdı ama… bu mektup beni çok etkiledi. O gün moralim çok bozuktu. Artık yalnız hissetmiyorum.”

Elif gülümsedi ama bir şey söylemedi. O gün ilk defa biriyle teneffüste yan yana oturdu. Kelimeler hâlâ yoktu belki ama kalpler konuşmuştu.