Üç Yaylacı ve Al Kısrak

Vaktiyle Anadolu’nun yüksek yaylalarında üç yiğit kardeş yaşarmış. Bahar gelince sürülerini otlatmak için dağlara çıkarlarmış. Bir gün, gök gürler gibi kişneyen bembeyaz bir kısrak belirivermiş. Gözleri yıldız gibi parlarmış, yelesi rüzgârda ateş gibi savrulurmuş.

Kardeşlerden en büyüğü kısrağı yakalamak istemiş:
— “Bunu sürümüze katarsak adımız bütün obalara yayılır,” demiş.
Ortanca kardeş, “Böyle bir atı satarsak zengin oluruz,” diye eklemiş.
Ama en küçük kardeş, başını sallamış:
— “Hayvanın özgürlüğü, bizim hırsımızdan değerlidir. Kısrağın sırrı bize değil, göğe aittir.”

Kısrak üç gün üç gece onların peşinde dolaşmış. Ama sadece en küçük kardeşin yanına yaklaşmış. Çünkü onun yüreğinde açgözlülük değil, merhamet varmış.

Bir gece kısrak dile gelmiş:
— “Ben göklerin emanetiyim. Hırsı bırakıp iyiliğe gönül verenin yanında kalırım.”

Büyük ve ortanca kardeş utanmış, başlarını eğmişler. En küçük kardeş kısrağa binmiş, onunla köyüne dönmüş. O günden sonra kısrak ne zaman kişnese, köyün üstüne bereket yağar, sürüler çoğalır, tarlalar ürün verirmiş.

Ve köylüler şöyle dermiş: “Hırs insanı küçültür, merhamet göğe yükseltir.”