Kırmızı Yeleli Tilki

Evvel zaman içinde, Anadolu’nun ormanlarında kurnazlığıyla bilinen bir tilki yaşarmış. Ama bu tilki diğerlerinden farklıymış; yelesi kırmızı ateş gibi parlıyormuş. Köylüler ona “Ateş Tilkisi” dermiş.

Tilki bir gün köyün tarlalarına dadanmış, ekinleri bozmuş. Köylüler tuzak kurmuş ama tilki hep kaçmayı başarmış. En sonunda köyün bilge ninesi, çocukları toplayıp demiş ki:
— “Bu tilkiyi kurnazlıkla değil, iyilikle yakalayacağız.”

Çocuklar tilki için ormana yiyecek bırakmış: süt, ekmek, biraz bal. Tilki her gün gelmiş, karnını doyurmuş. Günler geçtikçe köylülerin tarlalarına zarar vermemeye başlamış. Çünkü aç değildi artık.

Bir gece tilki köyün meydanına gelmiş. Gözleri ışıl ışıl parlamış, yelesi kıvılcım gibi yanmış. Çocukların önünde eğilmiş ve dile gelmiş:
— “Bana merhamet gösterdiniz. Ben de sizi koruyacağım.”

O günden sonra kırmızı yeleli tilki köyün koruyucusu olmuş. Ormana yaklaşan kurtları kovmuş, ekinlere zarar veren tavşanları uzak tutmuş.

Ve köylüler şunu öğrenmiş: “Kurnazlıkla değil, iyilikle kazanılan dost, en güçlü dosttur.”