Gümüş Kanatlı Güvercin

Bir zamanlar Anadolu’nun yeşil vadilerinden birinde, Ayşe adında iyi yürekli bir kız yaşarmış. Ayşe’nin en büyük hayali köyündeki kurak tarlalara su getirmekmiş. Ama köyün yakınındaki kaynak yıllar önce kurumuş, halk çaresiz kalmış.

Bir gün Ayşe ormanda odun toplarken gökyüzünden bir güvercin inmiş. Ama bu güvercin sıradan değilmiş; kanatları gümüş gibi parlıyor, gözlerinden ışık saçılıyormuş. Güvercin, yorgun ve yaralıymış. Ayşe onu alıp evine götürmüş, yaralarını sarmış, su verip beslemiş.

Üç gün sonra güvercin dile gelmiş:
— “Sen bana merhamet gösterdin. Şimdi ben sana yardım edeceğim. Dağın ardındaki gizli mağarada ‘Su Taşı’ var. Onu bulursan köyün pınarı yeniden canlanır.”

Ayşe sabah erkenden yola çıkmış. Ormanda türlü engellerle karşılaşmış: dikenli çalılıklar, sisli patikalar, uğuldayan mağaralar… Ama aklında hep gümüş kanatlı güvercinin sözleri varmış. Cesaretle yürümüş.

Sonunda mağaranın ortasında ışıldayan bir taş bulmuş. Taşı pınarın başına koyunca yerin altından gürül gürül su fışkırmaya başlamış. Tarlalar yeşermiş, köy yeniden berekete kavuşmuş.

Köylüler Ayşe’ye teşekkür etmiş, ama o gülerek demiş ki:
— “Ben değil, merhametimiz bize suyu getirdi.”

O günden sonra köylüler güvercin görünce şöyle dermiş: “Merhamet kanat açarsa, kurak toprak bile çiçeklenir.”