Minik Peri Lila ve Yardım Günü

Bir varmış, bir yokmuş...

Renkli çiçeklerle dolu bir ormanın ortasında, minicik kanatlı periler yaşarmış.

Bu perilerin en meraklısı, en neşelisi ve en cıvıltılısı Lila adında bir periymiş.

Lila, sabahları ilk uyanan olur, çiçeklere günaydın der, kelebeklerle sohbet edermiş.

Bir gün sabah güneşi ormanı ısıtırken, Lila kanatlarını çırpıp uçmaya başlamış.

Ama bir ses duymuş:

— “Off, yapamıyorum!”

Ses, minik sincap Titi’ye aitmiş. Titi, kocaman bir fındığı yuvasına taşımaya çalışıyormuş ama fındık ondan da büyükmüş!

Lila hemen yanına gitmiş:

— “Merhaba Titi, yardım ister misin?”

Titi başını sallamış:

— “Evet lütfen. Bu fındık çok ağır.”

Lila kanatlarıyla fındığı itmiş, Titi de çekmiş… Birlikte taşıyıp yuvasına kadar götürmüşler.

Titi sevinçle bağırmış:

— “Teşekkür ederim Lila!”

Lila gülümsemiş:

— “Yardımlaşmak güzeldir Titi.”

O sırada yukarıdan bir uğultu duymuşlar. Arı Maya, kovanına dönmeye çalışırken rüzgârla savrulmuş!

Lila hemen havalanmış. Arı Maya’yı tutmuş, sakinleşene kadar onunla uçmuş.

— “Çok korktum Lila,” demiş Maya.

— “Ama artık güvendesin, çünkü birlikteyiz,” demiş Lila.

O gün ormanda ne zaman biri zorlansa, Lila yanında olmuş.

Birlikte çiçek toplayanlara yardım etmiş, yuvasını kaybeden tırtıla yön göstermiş.

Akşam güneşi batarken, ormandaki tüm hayvanlar bir araya gelip Lila’ya teşekkür etmiş.

Minik kaplumbağa şöyle demiş:

— “Sen bize yardımı öğrettin, Lila.”

Kelebek Mimi de eklemiş:

— “Yalnız olmak değil, birlikte olmak güzeldir.”

Lila o gece yıldızlara bakarken içi sıcacık olmuş.

Kendi kendine fısıldamış:

— “Paylaşmak ve yardım etmek, peri olmanın en güzel yanı.”

Ve Lila yavaşça gözlerini kapatmış, rüyasında yardım ettiği arkadaşlarıyla birlikte mutlulukla dans etmiş…