Tırtıl Tospik ve Uçmak İstemeyen Arı

Bir sabah, çiçekli bir bahçede minik bir tırtıl uyanmış. Adı Tospikmiş.

Tospik, yaprak üstünde kıvrıla kıvrıla yürürmüş. En çok da yere düşen elma kabuklarını yemeyi severmiş.

Bir gün, bir çiçeğin yaprağında minik bir arı görmüş. Arı uçmuyormuş, sadece çiçeğin tepesinde oturuyormuş.

“Merhaba!” demiş Tospik. “Uçmuyor musun sen?”

“Uçmak istemiyorum,” demiş arı. “Yukarıda rüzgar var, sesler var… Hem ben böyle iyiyim.”

Tospik düşünmüş. “Ben de kelebek olacağım yakında. Ama biraz korkuyorum.”

“Aslında korkulacak bir şey yok ama ben yalnız başıma uçmayı hiç sevmiyorum.” demiş Arı.

Tırtıl Tospik: “Peki, benimle beraber uçmayı denemeye ne dersin? Ama önce bir kelebeğe dönüşmeliyim.” demiş.

Arı buna heyecanlanarak “Olur!” demiş. O günden sonra her gün tırtıl Tospik’in yanına uğruyormuş. Bir kelebeğe dönüşmesini sabırsızlıkla bekliyormuş.

Günlerden bir gün, Arı bir çiçeğin üstünde tek başına otururken yanına bir kelebek konuvermiş.

“Merhaba Arı, ben Tospik. Bak ben artık bir kelebek oldum. Haydi şimdi seninle beraber uçmayı deneyelim.” demiş.

Ama Arı o kadar uzun zamandır uçmuyormuş ki uçamamaktan korkmuş.

Tospik: “Kendini ne zamana hazır hissedersen, o zaman uçalım. Seni beklerim.” demiş.

O zamana kadar ikisi beraber yaprakları yuvarlamışlar, üstüne uzanıp gökyüzünü seyretmişler.

Bir süre sonra Arı kanatlarını hafifçe çırpmış. “Tospik, bak!” demiş.

Minik bir çırpınışla bir çiçekten diğerine zıplamış.

Tospik gülmüş: “Ben de uçamam sanıyordum. Belki biz öncesinde sadece dinlenmeliydik!”

Ve o günden sonra Tospik ve Arı her gün aynı yerde buluşmuş.

Kimi gün oyun oynamışlar, kimi gün sadece gökyüzünü seyretmişler. Kimi zaman da kırlarda uçarak bütün çiçekleri gezmişler.

Uçmak ya da uçmamak onlar için önemli değilmiş o an. Birlikte olmak yeterliymiş.