Ormanın Dostları: Fil ve Serçe

Uzak diyarlarda yemyeşil bir orman vardı. Bu ormanda kocaman ağaçlar gökyüzüne doğru yükselir, nehirler melodik bir şekilde akardı. Ormanın en güçlü canlısı fil, kalın gövdesiyle ağaçları sallayabilir, kükrediğinde tüm canlıları ürkütebilirdi. Ama bu ormanın en küçük canlılarından biri de minik serçeydi. İnce kanatlarıyla uçar, neşeli ötüşleriyle herkesi mutlu ederdi.

Bir gün yaz sıcağı ormanı kavururken hayvanlar su bulmakta zorlandı. Nehirler kurumuş, göletler küçülmüştü. Fil, susuzluğunu gidermek için büyük gölü buldu. Ama gölün kenarında çok sayıda hayvan bekliyordu. Fil öne çıkıp hortumunu daldırınca diğer hayvanlar korkuyla geriye çekildi. Minik serçe ise araya girip, “Hepimiz susadık, sırayla içelim” dedi.

Fil, küçücük serçenin ona karşı gelmesine şaşırdı. “Benim gücüm sana yeter, bana karışma” dedi. Ama o sırada gökyüzü karardı ve şiddetli bir fırtına koptu. Ağaçların dalları kırılıyor, hayvanlar panikle kaçışıyordu. Fil büyük gövdesiyle devrilmiş bir ağacın altında sıkıştı. Kımıldayamadı.

Diğer hayvanlar korkudan yaklaşamadı ama serçe pes etmedi. Ormanın diğer kuşlarını çağırdı. Hep birlikte ağacın dallarını gagalarıyla kemirmeye başladılar. Küçük gagalar yavaş yavaş dalları zayıflattı. Sonunda fil kurtuldu.

Fil minik serçeye bakıp gözleri dolu dolu konuştu:
— “Beni küçümsedim, ama sen ve dostların bana hayatımı verdiniz. Demek ki küçük olmak önemsiz olmak demek değilmiş.”

O günden sonra fil ve serçe ayrılmaz dost oldular. Ormandaki tüm hayvanlara örnek oldular. Çünkü bu masal onlara şunu öğretti: Büyüklük ya da küçüklük değil, dayanışma önemlidir.