Kurt ile At

Bir zamanlar geniş bir ovanın kenarında güçlü bir at yaşardı. Parlak yelesi rüzgârda savrulur, hızlı adımlarıyla tüm hayvanların hayranlığını kazanırdı. Sahibi onu iyi besler, tarlada çalıştırırdı. At hem çalışkan hem de gururluydu.

Bir gün ormana aç kalan bir kurt indi. Karnı günlerdir doymamıştı. Çevresine bakınırken otlayan atı gördü. Ama doğrudan saldırmaya cesaret edemedi. Çünkü at hızlıydı, kurt onu yakalayamazdı. Bunun yerine hile yapmaya karar verdi.

Kurt atın yanına geldi ve sahte bir dostluk göstererek:
— “Selam dostum! Ayağında bir yara görüyorum. İstersen sana yardım edeyim. Ben çok iyi bir hekimim.” dedi.

At şüphelendi. Çünkü kurtların hekimlikten anladığını hiç duymamıştı. Ama zekice bir plan yaptı. Ayağını uzatarak şöyle dedi:
— “Madem hekimsin, işte ayağım. Yaramı iyileştir.”

Kurt sabırsızlıkla dişlerini açtı. Aslında niyeti ayağı ısırmaktı. Tam o sırada at bütün gücüyle arka ayaklarını savurdu. Kurt sert bir tekmeyle yere yıkıldı. Çenesi sızladı, gözleri karardı.

At gururla başını kaldırdı:
— “Hilekârın niyeti dostluk değil, kötülüktür. Akıllı olan, onun oyununa gelmez.” dedi.

O günden sonra ovadaki hayvanlar bu olayı unutmadı. Çocuklara hep şu öğüt verildi: Sözleriyle değil, niyetiyle insanı tanıyın.