Kurnaz Tilki ve Saf Keçi

Ormanın ortasında büyükçe bir kuyu vardı. Bu kuyu yıllar önce kurumuş, içinde hiç su kalmamıştı. Hayvanlar oradan uzak durur, çocuklarını da yaklaşmamaları için uyarırdı.

Bir gün kurnaz tilki ormanda dolaşırken yanlışlıkla kuyunun içine düştü. Çıkmak için tırmaladı, zıpladı ama başaramadı. Kuyunun duvarları çok yüksekti. Saatler geçtikçe korkusu büyüyordu. O sırada yoldan susamış bir keçi geçti. Kuyuya yaklaştı, içini görmek istedi. Tilki fırsatı kaçırmadı.

— “Ey dost keçi! Burada su var, hem de buz gibi. Ben içtim, çok serinledim. Gel sen de in, kana kana iç.” dedi.

Saf keçi susuzluktan bunalmıştı. Tereddüt etmeden kuyuya atladı. Ama iner inmez kandırıldığını anladı. İçeride bir damla bile su yoktu. Keçi öfkeyle bağırdı:
— “Beni kandırdın! Şimdi ikimiz de burada mahsur kaldık.”

Tilki sırıttı ve kurnazca bir plan yaptı.
— “Üzülme dostum. Sen ön ayaklarınla duvara dayan, ben sırtına çıkıp yukarı atlayayım. Sonra sana da yardım ederim.”

Keçi çaresiz kabul etti. Tilki onun sırtına çıktı, kuyunun kenarına ulaştı ve dışarı atladı. Özgürlüğüne kavuşan tilki, dönüp bakmadan uzaklaştı. Keçi kuyunun içinde çaresizce kaldı.

O gün ormanın bilgesi bu olayı duyunca çocuklara şöyle öğüt verdi:
“Birinin sözünü dinlemeden önce aklınızı kullanın. Herkese güvenmeyin, çünkü kurnaz olanlar hep fırsat kollar.”

Ve böylece bu masal kuşaktan kuşağa aktarıldı. Çünkü hep aynı dersi veriyordu: Düşünmeden hareket eden, en çok zararı kendine verir.