Kaplumbağa Tofi ile Gölün Bekçileri

Bir zamanlar, yemyeşil ağaçlarla çevrili, sularında nilüferlerin yüzdüğü bir göl varmış. Bu göl, ormandaki hayvanların en sevdiği yermiş. Her sabah sincaplar su içmeye gelir, kuşlar dallarda şarkı söyler, balıklar dans eder, kurbağalar zıplarmış. Gölün tam ortasında ise tek başına yaşayan Kaplumbağa Tofi varmış.

Tofi sessiz, düşünceli ve gözlemci bir kaplumbağaymış. Kimseyle pek konuşmaz ama çevresinde olanları hep dikkatle izler, hiçbir şeyi unutmazmış. Diğer hayvanlar ona biraz mesafeli yaklaşır, "Tofi biraz tuhaf biri," derlermiş.

Bir yaz günü, gölün suları aniden azalmaya başlamış. Nilüferler solmuş, su içmeye gelen hayvanlar kuyruğa girmiş. Panik başlamış.

Kurbağalar sıçrayarak bağırmış:

— “Göl kuruyor! Ne yapacağız?”

Sincaplar ağaçlara çıkıp ormanı gözetlemişler:

— “Yukarıdan gelen dere yön değiştirmiş!”

Herkes ne yapacağını bilemezken, Tofi ağır adımlarla kıyıya gelmiş:

— “Göl kuruyorsa, nedenini öğrenmeli ve birlikte çözmeliyiz.”

Başta kimse onu ciddiye almamış. Ama Tofi yılmamış. Ertesi sabah erkenden yola çıkmış. Günlerce yürümüş, derenin kaynağını aramış. Ve sonunda, büyük bir taş parçasının dereden suyun yönünü değiştirdiğini görmüş. Taşı oraya insanlar koymuş, başka bir yöne boru döşemişler.

Tofi geri dönüp olanları anlatmış. Bu sefer ormanın en yaşlı sakini, baykuş Boka, öne çıkmış:

— “Tofi haklı. Suyun yönünü tekrar doğal haline döndürmeliyiz.”

Böylece tilkiler kazı yapmış, ayılar taşları itmiş, sincaplar yol göstermiş. Günler süren uğraşın ardından, su tekrar göle doğru akmaya başlamış. Nilüferler açmış, kuşlar yeniden şarkı söylemiş.

Tofi sessizce göl ortasındaki kayasına dönmüş.

Ama bu kez farklıymış.

Hayvanlar ona “Gölün Bekçisi Tofi” demeye başlamış. Sessizliği artık tuhaflık değil, bilgelik sayılmış.

Ve ormanın çocuklarına şu masal anlatılır olmuş:

“Sessiz olanlar bazen en yüksek sesi duyarlar.”