Kaplumbağa ile Kuşun Yolculuğu

Bir göl kenarında ağır ağır yaşayan yaşlı bir kaplumbağa vardı. Kaplumbağa günlerini su kenarında dolaşarak, yosun yiyerek geçirirdi. Yavaşlığıyla tanınsa da sabırlı ve bilge bir canlıydı. Gökyüzünde özgürce uçan kuşları her gördüğünde içten içe imrenirdi. “Ben de bir gün uzak diyarlara gitmek, yeni yerler görmek isterim” diye düşünürdü.

Bir sabah göl kenarına iki leylek indi. Uzun yolculukları vardı, göç için mola vermişlerdi. Kaplumbağa onlara yaklaşıp şöyle dedi:
— “Beni de gittiğiniz yerlere götürür müsünüz? Dünyayı görmek en büyük arzum.”

Leylekler önce şaşırdı ama sonra bir plan yaptılar. Bir dal buldular, kaplumbağaya dediler ki:
— “Bu dalı sıkıca ağzınla tut. Biz uçarken seni taşıyacağız. Ama sakın konuşma, yoksa düşersin.”

Kaplumbağa sevinçle kabul etti. Dalı sıkıca tuttu, leylekler kanatlarını açıp göğe yükseldi. Kaplumbağa gökyüzünden ormanı, tarlaları, nehirleri gördü. Hayranlıkla etrafa bakıyordu.

Derken yolda insanlar onları gördü. Kaplumbağayı havada taşındığını görünce kahkahalarla güldüler. “Şu garip hayvana bakın, kuşlar onu uçuruyor!” dediler. Kaplumbağa dayanamadı, gururu kabardı ve ağzını açarak:
— “Benim fikrimdi bu!” diye bağırdı.

Ama o anda dalı bıraktı. Yüksekten yere düştü. Neyse ki kabuğu onu korudu, yara almadan kurtuldu. Yine de yolculuğu yarıda kaldı.

Sonra göl kenarına döndüğünde kendi kendine şu dersi çıkardı:
“Sabırla susmak bazen en büyük erdemdir. Gururla konuşmak ise felaketi getirir.”