Devekuşu ve Küçük Kuşlar

Uçsuz bucaksız bir çölün kenarında farklı kuş türleri bir arada yaşardı. Gökyüzünde süzülen martılar, dallarda cıvıldayan serçeler ve yüksekten kanat çırpan kartallar… Hepsi özgürce uçabiliyor, istedikleri yere gidebiliyordu. Ama aralarında bir de devekuşu vardı. Onun kanatları vardı ama gövdesi çok ağırdı. Bu yüzden gökyüzüne hiç yükselemezdi.

Devekuşu içten içe bu duruma içerleniyordu. “Benim de kanatlarım var, o halde neden uçamıyorum?” diye homurdanıyordu. Küçük kuşlar ise göğe yükselip şarkılar söylerken devekuşu hüzünle onları izliyordu.

Bir gün serçeler ona yaklaşarak, “Uçamıyor olabilirsin ama senin de güçlü bacakların var. Çölde hızla koşabilir, tehlikelerden kaçabilirsin” dediler. Devekuşu bu sözlere aldırmadı, çünkü gökyüzüne olan özlemi çok büyüktü.

Bir süre sonra çölün kıyısına avcılar geldi. Kuşların çoğu kanat çırpıp uzaklara uçtu. Ama serçelerden biri yorulmuştu, kaçamayacak gibiydi. İşte o anda devekuşu bacaklarının gücünü hatırladı. Hızla koşarak serçeyi sırtına aldı ve avcılardan uzaklaştırdı.

O gün küçük kuşlar devekuşuna minnetle bakarak, “Her canlının bir gücü vardır. Önemli olan kendi gücünü bilmek ve doğru kullanmaktır” dediler. Devekuşu artık kendisini küçümsemiyordu. Uçamıyordu belki ama koşabildiği için hayat kurtarmıştı.

Bu masal köylerde hep şu öğütle anlatıldı: Başkalarının sahip olduklarına özenmek yerine, kendi yeteneklerini keşfet.