Aslan ve Fare

Ormanın derinliklerinde gururlu ve güçlü bir aslan yaşardı. Güneşin altında yelesi altın gibi parlayan bu aslan, tüm hayvanların kralı olarak bilinir, kükremesiyle ormanı inleten bir kudrete sahipti. Onun gücünden korkmayan neredeyse hiç kimse yoktu.

Bir gün aslan uzun bir av sonrası gölgeli bir ağacın altında uyuyakaldı. O sırada küçük bir fare yuvasından çıkmış, yiyecek arıyordu. Önüne çıkan aslanın koca patilerini görünce korkudan titredi ama bir yandan da merakına yenildi. Cesaretini toplayarak aslanın sırtına tırmandı, kuyruğunda gezindi. Tam o sırada aslan uyandı!

Kükreyerek ayağa kalktı ve fareyi yakaladı. Küçük fare aslanın pençeleri arasında çaresiz kalmıştı.
— “Beni bağışla kralım!” diye cıvıldadı. “Bir gün ben de sana yardım edebilirim.”

Aslan kahkahalarla güldü.
— “Sen mi bana yardım edeceksin? Ormanın en güçsüz canlılarından birisin!”
Ama yine de keyfi yerinde olduğu için fareyi serbest bıraktı.

Aradan günler geçti. Avcılar ormana tuzak kurdu ve aslanı kalın iplerle yakaladı. Koca kral yere yıkıldı, gücü boşa çıktı. Kükredi, dişlerini gösterdi ama kurtulamadı. İşte o anda küçük fare geldi. Aslanın halini görünce hiç vakit kaybetmeden ipleri kemirmeye başladı. Minik dişleriyle saatlerce uğraştı ve sonunda kalın ipler koptu. Aslan yeniden özgürlüğüne kavuştu.

Aslan, fareye minnetle baktı.
— “Demek ki küçüğü küçümsememek gerekiyormuş. Sen bana hayatımı kurtaracak kadar büyük bir iyilik yaptın.”

O günden sonra aslan ve fare dost oldular. Ormandaki diğer hayvanlara da ders oldu: En küçüğün bile büyük yardımı olabilir.