Açgözlü Köpek ve Gölün Sırrı

Bir zamanlar yeşil tepelerin ardında küçük bir kasaba vardı. Bu kasabada herkesin diline dolanmış bir hikâye anlatılırdı: “Açgözlü köpek ve göl.” Çocuklar bu hikâyeyi hem eğlenerek hem de ders alarak dinlerdi.

Kasabada yaşayan kara tüylü, iri yapılı bir köpek vardı. Kasaba halkı ona sadık ve cesur olduğu için yiyecek verir, suyu eksik etmezdi. Ama bu köpeğin bir huyu vardı: açgözlülük. Önünde duran ekmeği yer ama gözünü hep başkasının tabağındakine dikerdi. Bir gün kasabanın fırıncısı, köpeğe kocaman bir kemik verdi. Köpek sevinçle kemiği kaptı ve daha sakin bir yerde yemek için kasabanın dışındaki göle doğru koştu.

Gölde su cam gibi duruyordu. Köpek kemiğini ağzında taşırken gölün üzerine eğildi. O an suya yansıyan kendi görüntüsünü gördü. Ama zavallı köpek, bunun yansıma olduğunu anlamadı. “Orada başka bir köpek var ve onun kemiği benimkinden daha büyük!” diye düşündü. Açgözlülüğü kabardı, dişlerini gösterip göldeki yansımaya havladı. Havlayınca ağzındaki kemiği suya düşürdü. Kemiği kaptırmamak için suya atladı ama göl derindi, kemik hızla dibe çöktü.

Köpek çırpındı, suyu yaladı ama kemik yoktu. Şimdi elinde hiçbir şey kalmamıştı. Yorulmuş ve aç bir halde kıyıya çıktı. Gökyüzüne baktı, sonra kasabaya döndü. O gün herkes ona bakıp gülümseyerek “Açgözlü olan, elindekini de kaybeder” dedi. Köpek, o günden sonra başkasının lokmasına göz dikmedi.

Kasabanın bilge ninesi çocuklara hep şu öğüdü verirdi:
“Hayatta sahip olduğunuz şeyin kıymetini bilin. Daha fazlasını isterken elinizdekini kaybedebilirsiniz. Açgözlülük, mutluluğu değil, kaybı getirir.”

Ve böylece köyde herkes bu masalı kuşaktan kuşağa anlattı. Çünkü bu masal sadece bir köpeğin hikâyesi değildi; aslında insanların da ders alması gereken bir öğretiydi.