Annem Hep Doğruyu Bilir

Bir zamanlar küçük bir çocuk varmış. Adı Ali’ymiş.

Ali her şeye “Hayır!” dermiş.

Annesi sabah seslenmiş:
— Hadi Ali, kahvaltı zamanı!

Ali :
— Hayır, istemem! Demiş.

Annesi gülümseyerek:
— ama karnın acıkmıştır hadi gel birlikte yiyelim.

Ali yere oturmuş, kollarını birleştirerek:
— Hayır, oturmam! demiş.

Biraz zaman geçmiş. Ali’nin karnı gurul gurul ses çıkarmaya başlamış. Burnuna sıcacık peynirli tost kokusu gelmiş. Yanına gelip bakmış. Annesi hâlâ bekliyormuş.

Ali :
— galiba acıktım birazcık yiyebilirim…
demiş.

Annesi gülümsemiş:
— Aferin Ali. Bak, birlikte yersek daha keyifli olur.

Ali annesiyle kahvaltısını yaptıktan sonra birlikte parka gitmişler.

O gün parkta da biraz rüzgar esiyormuş. Annesi Ali’ye:
— Ali, ceketini giy. Hava serin üşüyebilirsin” demiş.

Ali hemen:
— Hayııır, üşümem ben! demiş.

Ama parkta rüzgar esmiş, Ali’nin kolları üşümüş.
— Anne, ceketimi getirir misin? demiş küçük sesiyle.

Annesi hemen sarılmış, ceketi giydirmiş.
— Annen seni hep düşünür, çünkü seni çok sever, demiş.

Ali annesine sarılarak;
— Anne, bazen hayır demek istiyorum ama sen benim için hep iyi şeyler söylüyorsun

Annesi gülümsemiş:
— Küçük kalbin büyürken bazen anlaman zor olabilir ama ben hep senin iyiliğin için söylerim, demiş.

O günden sonra Ali bazen “Hayır” dese de, önce bir düşünmeye başlamış.
Ve annesini biraz daha çok dinlemeye çalışmış.