Kayıp Günlük

Zehra, okulunda en çok yazı yazmayı seviyordu. Defterlerine hikâyeler, şiirler, küçük anılar doldururdu. Bir gün kütüphanede masa altında unutulmuş eski bir defter buldu. Defterin kapağında şunlar yazıyordu:
— “Beni bulan, sesimi duyacak.”

Merakla sayfaları çevirdi. İçinde yıllar önce bu okulda okuyan bir öğrencinin günlükleri vardı. Günlükte hem sevinçli hem de hüzünlü anılar yazılıydı: sınav heyecanları, dostluklar, ilk başarısızlıklar, yeniden denemeler… Zehra satırları okudukça o çocuğun hislerini kendi kalbinde duydu.

Günlüğün son sayfası boş bırakılmıştı. Altında küçük bir not vardı:
— “Bu defter, yeni sahibine umut olsun.”

Zehra, kendi hikâyesini yazmaya karar verdi. Başta çok heyecanlandı ama sonra kalbinden geçenleri döktü: arkadaşlarıyla yaşadığı mutluluklar, hatalarından öğrendikleri ve gelecek hayalleri… Yazdıkça hafiflediğini hissetti.

Ertesi gün defteri öğretmenine gösterdi. Öğretmeni çok duygulandı ve sınıfa okudu. Arkadaşları Zehra’ya sarıldı. Çünkü herkes onun yazdıklarında kendinden bir parça bulmuştu.

O günden sonra günlük, sınıfın ortak defteri oldu. Her öğrenci bir şeyler yazdı. Ve herkes şunu anladı: Paylaşılan duygular, kalpleri birbirine bağlayan en güçlü köprüdür.