Kaybolan Kalem

Mina, ilkokul 3. sınıfa gidiyordu. Her sabah sırasına oturur oturmaz renkli kalem kutusunu açar, en sevdiği mavi kalemini eline alırdı. Çünkü o kalem, annesinin doğum gününde hediye ettiği özel bir kalemdi. Üzerinde ismi yazılıydı: “Mina'nın Kalemi”.

Bir salı günü sınıfa geldiğinde kalemi yoktu. Kalem kutusu yerindeydi, diğer kalemler de... ama o mavi kalem yoktu. Kalbi hızlı hızlı atmaya başladı.

— “Acaba evde mi unuttum? Yoksa biri mi aldı?” diye düşündü.

O gün boyunca içine kapanıktı. Arkadaşı Beril yanına gelip ne olduğunu sordu.

— “Kalemim yok. O özel bir şeydi,” dedi Mina üzgünce.

Ertesi gün teneffüste bir çocuk, Zeynep’in sırasına oturdu ve yere bir kalem düşürdü. Mina kaleme uzandı. Gözleri büyüdü: Bu, onun kalemiydi!

Ama Zeynep hemen kalemi alıp:

— “Benim bu, dün kırtasiyeden aldım,” dedi.

Mina, ismine baktı. Silinmişti. O an gözleri doldu ama bir şey demedi. O gece evde annesine anlattı. Annesi sadece şöyle dedi:

— “Bazen insanlar, sahip oldukları şeylerin kıymetini anlamaz. Ama sen ne yapman gerektiğini biliyorsun.”

Ertesi gün sınıfta öğretmen bir etkinlik yaptı. Herkes en sevdiği eşyasını anlatacaktı. Zeynep kalemi gösterdi:

— “Bu mavi kalem… çok güzel yazıyor. Yeni aldım.”

Mina derin bir nefes aldı ve elini kaldırdı:

— “O kalem benimdi. Üzerinde adım vardı ama silinmiş. Özel bir hediyeydi ama... artık seninse, güle güle kullan. Umarım sana da iyi şeyler yazar.”

Sınıfta sessizlik oldu. Zeynep başını eğdi. Ders çıkışında Mina’nın yanına geldi.

— “Üzgünüm. Onu bahçede bulmuştum. Gerçekten senin olduğunu anlamamıştım.”

Zeynep kalemi geri uzattı.

Mina gülümsedi.

— “Artık önemli değil. Bence onu birlikte kullanabiliriz.”

O günden sonra o kalem, sadece yazı yazmak için değil; bir dostluğu yazmak için de kullanıldı.