Kaybolan Sepet

Meryem, küçük bir sahil kasabasında yaşıyordu. Yaz tatili onun için deniz, rüzgâr ve sabah pazarları demekti. En çok da pazar sabahları annesiyle birlikte pazara gitmeyi severdi. Annesi sebze alırken o her zamanki gibi çiçek tezgâhının önünde durur, renk renk papatyaları izlerdi.

Ama o sabah, bir şey farklıydı.

Meryem pazardan dönerken annesinin elinden tutarak yürürken birden arkasına döndü:

— “Sepet nerede?!”

Sepet, annesinin elinden kaymıştı. İçinde meyveler, sebzeler ve Meryem’in seçtiği küçük bir lavanta saksısı vardı. Hemen geri döndüler. Yol boyunca yere bakan Meryem'in kalbi çarpıyordu. Sepeti bulamazlarsa ne olurdu?

Yolun kenarında küçük bir çocuk oturuyordu. Sepeti önüne koymuş, dikkatle içindeki lavantaya bakıyordu. Meryem yaklaştı:

— “O… bizim sepetimiz…”

Çocuk hemen ayağa kalktı:

— “Yolda buldum. Kimin olduğunu bilmiyordum ama bu çiçek çok güzel kokuyor.”

Meryem önce üzüldü, sonra gülümsedi:

— “İstersen lavanta senin olabilir. Ama bu sepeti eve götürmemiz gerekiyor.”

Çocuk başını salladı ve lavantayı aldı.

— “Teşekkür ederim,” dedi kocaman bir gülümsemeyle.

O gün Meryem anladı:
Bir şeyi kaybetmek üzücü olabilir ama bazen bir kayıp, başka birine küçük bir mutluluk getirir.