Renkleri Çalan Rüzgâr

Efe, resim yapmayı çok seven bir çocuktu. Günlerini boya kalemleriyle geçirmeyi, gökyüzünü mavi, çiçekleri sarı, kuşları kırmızı çizmeyi çok severdi. Ama bir sabah pencereden baktığında her şeyin solduğunu gördü. Ağaçlar griydi, gökyüzü beyazdı, çiçeklerin tüm renkleri kaybolmuştu.

Şaşkınlıkla dışarı çıktığında kulağına hafif bir fısıltı geldi:
— “Renkleri ben aldım.”

Efe, etrafa bakındı. Karşısında ince uzun bir rüzgâr şekli belirdi. Rüzgâr gülerek devam etti:
— “İnsanlar hayal etmeyi unuttu. Renkler de onlarla birlikte kayboldu. Ben de onları sakladım.”

Efe üzülmüştü. Çantasından defterini çıkarıp en sevdiği manzarayı çizmeye başladı. Kaleminin ucundan çıkan çizgilerle birlikte yavaşça renkler geri dönmeye başladı. Çiçekler sarardı, gökyüzü maviye boyandı, kuşların kanatları yeniden canlandı.

Rüzgâr şaşkınlıkla baktı:
— “Senin hayalin çok güçlüymüş. Renkleri geri getirebiliyorsun!”

O günden sonra Efe, her gün yeni bir şey çizdi. Çizdikleri sadece resim olarak kalmadı; mahalledeki çocukların hayal gücünü de uyandırdı. Birlikte rengârenk bir dünya kurdular.

Yıllar sonra Efe ünlü bir ressam oldu. Tablolarına bakan herkes kendi hayal gücünü hatırladı. Çünkü Efe, renkleri çalan rüzgârın öğrettiği en büyük sırrı biliyordu:
Hayal edenlerin dünyası asla solmaz.