Yavaş Ama Sadık: Kaplumbağa Göleti

Zeynep, yaz tatilini ilk kez anneannesinin Ege’deki köyünde geçirecekti. Alıştığı tabletler, parlak ışıklar ve kalabalık şehir gürültüsünden uzakta, doğanın ortasında bir sessizliğe düşmek ona ilk başta çok zor gelmişti.

İlk günler etrafta yapacak bir şey bulamayınca sıkıldı. Ama bir sabah, sabah yürüyüşüne çıkan anneannesinin peşine takıldı. Derken gölet kenarındaki sazlıkların içinde ağır ağır yürüyen bir kaplumbağa gördü. Zeynep önce dokunmak istedi ama anneannesi durdurdu:
“Onun hayatı bizden çok farklı. Yavaş yürür, ama hep doğru yere gider.”

Bu söz, Zeynep’in ilgisini çekti. Her gün o kaplumbağayı gözlemlemeye başladı. Ona “Yoldaş” adını verdi. Günler geçtikçe Zeynep, sabırla beklemeyi, doğayı sessizce izlemeyi öğrendi. Göl kenarında oturup defterine hayallerini, gözlemlerini yazmaya başladı.

Bir gün, yağmurlu bir sabah Yoldaş gölette kayboldu. Zeynep onu saatlerce aradı ama bulamadı. Göletin başında ağlarken, anneannesi onun başını okşayıp şöyle dedi:
“Bazen dostluklar bizimle kalmaz, ama bıraktıkları hisler hiç gitmez.”

Zeynep o gün anladı ki, doğa sessizce öğretir. Ve kaplumbağa ona sabrı, sevgiyi ve sessizliği dinlemeyi öğretmişti. Yaz bitince şehre döndü ama defterine her gün Yoldaş’a yazılar yazmayı ihmal etmedi.