Yağmurla Gelen Misafir

Küçük Elif, ailesiyle birlikte ormanın kenarındaki taş evlerinde yaşıyordu. Her sabah kuş sesleriyle uyanır, annesiyle birlikte çiçek sulamaya çıkardı. En sevdiği şey, gökyüzünde gri bulutlar birikmeye başladığında yağmuru beklemekti. Çünkü yağmur geldiğinde, orman bambaşka kokardı.

Bir gün, gök gürledi ve yağmur başladı. Elif, pencereden dışarıyı izlerken çalıların arasından küçük bir tilkinin koşarak geldiğini gördü. Tilki ıslanmıştı, titriyordu ve bir yeri yaralı gibiydi. Elif hemen annesine seslendi:
— “Anne! Bahçede küçük bir hayvan var. Çok korkmuş!”

Annesiyle birlikte dışarı çıktılar. Tilkiyi dikkatlice battaniyeye sardılar. Evin arkasındaki odada ona yumuşak bir yatak hazırladılar. Elif her gün tilkinin yanına gidip onunla konuştu, kitap okudu, bazen sessizce yanında oturdu.

Günler geçtikçe tilkinin gözlerindeki korku kayboldu, kuyruğu yeniden kıvrılmaya başladı. Yaraları iyileşmişti ama Elif onun kalbinde bir iz bıraktığını biliyordu. Çünkü ayrılık vakti geldiğinde tilki kapıda durdu, son kez döndü ve Elif’e uzun uzun baktı.

O bakışta teşekkür, dostluk ve bir parça hüzün vardı. Tilki, ormana döndü. Elif pencerede beklemeye devam etti. Her yağmurdan sonra, uzaklardan gelen küçük patileri görebilme umuduyla…