Tilki Yolu

Ali, büyük şehirde doğmuş ama yazlarını her zaman dedesinin orman kenarındaki köyünde geçirirdi. Sabahları horoz sesleriyle uyanmak, çıplak ayakla çimenlere basmak, dere kenarında kurbağa sesi duymak onun için bir rüya gibiydi.

Bir gün dedesiyle odun toplamaya gittiklerinde, çalılıkların arasında minik, titreyen bir yavru tilki buldu. Ürkek bakışlarıyla Ali’ye bakan bu tilki, sanki yardım istiyordu. Dede hemen müdahale etti:
“Annesini kaybetmiş olabilir. Orman bazen hem cennet, hem sınavdır evlat.”

Ali, tilkiye “Pusu” adını verdi. Onu ormanda bir barınak yaparak korumaya başladı. Her gün gidip süt ve yiyecek bıraktı. Haftalar geçtikçe aralarında güven oluştu. Tilki artık Ali’nin sesini duyunca saklandığı yerden çıkıyordu. Onunla oyunlar oynuyor, çimenler üstünde koşuyordu.

Fakat bir gün, ormana gelen yabancı bir araç, ormandaki dengeyi bozdu. Gürültü, duman ve tahribat Pusu’yu korkuttu. Ali, büyüklerine bu durumu anlattı. Köylüler bir araya gelerek ormana zarar verecek faaliyetleri durdurdu. O günden sonra orman, yeniden sessizliğe ve huzura kavuştu.

Pusu ise son kez Ali’ye bakıp, başını eğerek ormanın derinliklerine doğru yürüdü. Ali onun bir gün geri döneceğini biliyordu. Çünkü dostluk, bazen gözlerden uzak olsa da kalpte devam ederdi.