Ormanın Kalbi

Derin, hafta sonları en çok dedesinin köyüne gitmeyi severdi. Çünkü orada televizyon yoktu ama bolca sessizlik, kuş cıvıltısı ve çam kokusu vardı. Her sabah dedesiyle birlikte ormana yürüyüşe çıkar, ağaçlara dokunur, sincaplara fındık bırakırdı.

Bir sabah, yürüyüş yolunda alışılmadık bir sessizlik vardı.

— “Dede, kuşlar neden ötmüyor bugün?” diye sordu Derin.

— “Bilmiyorum ama dikkatli bakalım. Doğa, konuşur; sadece dinlemeyi bilmek gerekir,” dedi dedesi.

Ormanın biraz ilerisine geldiklerinde küçük bir baykuş ağacın dibinde sessizce duruyordu. Kanadı yaralıydı. Derin hemen eğildi:

— “Canı acıyor olmalı. Ona yardım etmeliyiz!”

Dedesi, dikkatlice baykuşu sardı ve eve götürdüler. Dedesi eski bir veterinerdi. Küçük bir tedavi yaptı, yuvarlak bir kutuyu yumuşak bezlerle hazırladı.

— “İyileşene kadar burada kalacak,” dedi.

Derin her gün baykuşla konuştu. Ona ormanı, ağaçları, diğer hayvanları anlattı. 3 gün sonra baykuş göz kırptı ve kanadını yavaşça açtı.

Sabah olduğunda kutu boştu. Derin üzülmüş gibi oldu. Ama pencerede küçük bir tüy duruyordu.

Aynı anda dışarıdan gelen sesle yerinden fırladı:

“Hu-huuu!”

Küçük baykuş, ormanın girişinde bir dala tünemişti. Yanında bir sürü kuş vardı ve hepsi aynı anda ötüyordu.

O gün Derin, ormanın yeniden nefes aldığını hissetti. Çünkü biliyordu:
“Bir canlıya yardım etmek, tüm doğaya iyilik etmekti.”