Göl Kenarındaki Sır

Arda, yaz tatilini dedesinin köyünde geçiriyordu. Şehirdeki gürültüden uzak, doğanın içinde uyanmak ona her sabah başka bir huzur veriyordu. En çok sevdiği yer, evin biraz ilerisindeki küçük göldü. Sabah serinliğinde göl kenarına gider, taş sektirir, kuşları izlerdi. Ama bu yaz, göl ona bir sır verecekti…

Bir sabah erkenden uyanıp göle yürüdü. Sis hâlâ suyun üzerinde dans ediyordu. Arda çantasından defterini çıkarıp manzarayı çizmeye başladı. Tam o sırada gölün karşı kıyısında bir hareketlilik fark etti. Su yüzeyinde daireler oluşuyor, suyun kenarındaki sazlar titriyordu. Merakla yaklaştı. Ve gözlerine inanamadı: Yaralı bir karaca, göl kenarına yatmıştı.

Hayvanın nefes alışverişi zorlaşıyordu. Arda hızlıca eve koştu. Dedesine olanları anlattı. Birlikte su ve eski bir battaniyeyle geri döndüler. Dede, “Hayvanlar bizden korkar ama iyiliği hisseder,” dedi.

Karacayı tedavi etmeye başladılar. Günler geçti. Arda ona "Gölce" adını verdi. Gölce, artık Arda’nın sesiyle uyanıyor, onun yanında huzurla oturuyordu. Arda her sabah çantasına elma dilimleri koyuyor, Gölce ile paylaşıyordu. Her geçen gün aralarındaki bağ güçlendi.

Bir sabah, Gölce yerinden kalktı, göle doğru yürüdü. Arda onun yanında yürüdü ama içini bir hüzün kaplamıştı. Karaca, gölün kenarına geldi. Arda’ya bir süre baktı, sanki “Teşekkür ederim” der gibi… Sonra ormanın derinliklerine doğru adımlarını attı.

Arda bir süre sessizce göle baktı. Gökyüzünde uçan leylekler, ormanın içinden gelen uğultular ve gölün kıpırtısız yüzeyi artık ona yalnız gelmiyordu. Çünkü Gölce oradaydı. Her yaprak hışırtısında, her kuş sesinde...