Fındık Ormanı’nın Sırrı

Mert, şehirde büyümüş ama doğaya hayran bir çocuktu. Yaz tatilinde ailesiyle birlikte dağ köyündeki büyükannesinin yanına gitti. İlk gün sabah erkenden uyanıp çantasına su şişesi, defter ve dürbün koydu. Amacı yakındaki ormana gidip gerçek bir sincap görmekti.

Köylüler o ormana “Fındık Ormanı” diyordu çünkü içinde yüzlerce fındık ağacı vardı. Ama kimse ormanın tam kalbine gitmezdi. Nedeni sorulunca sadece gülümserlerdi.

Mert merakla ormana yürüdü. Kuş sesleri, yaprak hışırtıları... Derken bir anda küçük bir fındık düşüp ayağının dibine yuvarlandı. Ardından başka biri... sonra bir tane daha! Mert başını kaldırdı, bir dalın ucunda kocaman gözlü bir sincap onu izliyordu.

— Merhaba! Ben seni çok görmek istiyordum! diye seslendi.

Sincap kaçmadı. Aksine fındıkla dolu bir yolu gösterdi. Mert, sincabın peşine düşerek ormanın derinlerine ilerledi. Yol boyunca sincap bazen duruyor, fındık bırakıyor, bazen bir dala çıkıp bekliyordu. Sanki onu bir yere götürmek istiyordu.

Yolun sonunda Mert, büyük bir ağacın kovuğuna ulaştı. Kovuğun içinde fındık kabukları, yapraklarla süslenmiş minik bir alan vardı. Ortasında ise bir taşın üzerine oyulmuş yazı:

“Bu ormanın kalbini bulan, onu korumaya söz vermelidir.”

Mert hayranlıkla bakarken sincap bir fındık uzattı. O an Mert gülümsedi:

— Söz veriyorum. Fındık Ormanı’nı kimseye zarar verdirtmeyeceğim.

O günden sonra Mert her gün ormana gidip fındık kabuklarıyla sincaplara küçük yollar yaptı. Ağaç diplerine su bıraktı. Hatta bir gün çöp bırakmaya gelen bir turisti nazikçe uyardı.

Yaz sonunda eve dönerken, büyükannesinin kapısında onu bekleyen tanıdık bir yüz vardı: o sincap. Elinde bir fındık tutuyordu, bu kez altın gibi parlayan bir tane…

Mert onu cebine koydu. Ve ne zaman doğayı özlese, o fındığı eline alıp gözlerini kapatır:
“Doğanın kalbini bulan, onu korumaktan hiç vazgeçmez.”