Ay Işığındaki Tilki

Deniz, ailesiyle birlikte ormanın kenarındaki küçük bir kulübede yaşıyordu. Şehirden uzak bu yaşam, başta ona sıkıcı gelmişti. Ne internet vardı ne de arkadaşları. Ama her gece pencerenin önünde oturup ormana bakan Deniz, bir gün ormanın ona anlatacak çok şeyi olduğunu fark etti.

Bir akşam, ay tam tepedeyken, Deniz dışarıdan garip bir ses duydu. Usulca pencereden baktı. Ay ışığı altında kıpırdayan turuncu bir gölge vardı. El fenerini aldı ve dikkatlice dışarı çıktı. Kulübenin arkasında, yaralı bir tilki yatıyordu. Ayağından hafifçe kan sızıyor, gözleri korkuyla etrafa bakıyordu.

Deniz hemen babasını çağırdı. Birlikte hayvanı dikkatlice kulübenin arkasındaki eski tavuk kümesine taşıdılar. Annesi yarasını sardı, Deniz ise tilkinin yanına oturup onunla konuştu. Tilki başta ürkekti ama birkaç gün içinde Deniz’in varlığına alıştı. Her gece pencere önünde tilkiyle göz göze gelmek, Deniz’in en büyük mutluluğu haline geldi.

Tilkiye "Gece" adını verdi. Çünkü hep ay ışığında ortaya çıkıyordu. Günler geçtikçe Gece güçlendi, yarası iyileşti. Ama bir sabah, Gece artık yoktu. Deniz her sabah onu aradı ama gelmedi. Ta ki bir gece, ay yine parlarken, kulübenin arkasından gelen hışırtıyla uyanana kadar...

Gece dönmüştü. Bu kez yalnız değildi. Yanında küçücük bir yavru vardı. Sanki "Beni unutmadın, bak ben de seni unutmadım," der gibiydi. O andan sonra Deniz'in ormandaki yalnızlığı hiç geri dönmedi. Çünkü o artık ormanın bir parçasıydı.