Zihin Ormanı

Elif, uykuya daldığında kendini ışıklı bir ormanda buldu. Ağaçların dalları kitap sayfaları gibiydi, yaprakların üzerinde cümleler yazılıydı. Kuşlar ise insan sesleriyle şarkılar söylüyordu. Baykuşlardan biri yanına geldi:
— “Burası Zihin Ormanı. Buraya gelen herkes düşüncelerini ağaçlara bırakır.”

Elif merakla dolaşmaya başladı. Bir ağacın yapraklarında kendi hayalleri yazıyordu: yazar olmak, yeni arkadaşlar edinmek, dünyayı gezmek… Başka bir ağacın yapraklarında ise korkuları vardı: başarısızlık, yalnız kalmak, karanlık.

Birden rüzgâr çıktı ve korku ağacının yaprakları hızla çoğalmaya başladı. Orman kararmaya başlıyordu. Elif korktu ama sonra kalbini dinledi. Kendi ağacına yaklaşıp yapraklardan birine şu cümleyi yazdı:
— “Cesaret, korkunun üstüne yürümektir.”

Bir anda orman aydınlandı, korku ağacı küçüldü. Elif gözlerini açtığında yatağındaydı ama masasında yeni bir defter duruyordu. İçinde kendi yazdığı cümle parlıyordu.

Elif gülümseyerek düşündü: “Zihin ormanımda ışığı ben yaratıyorum.”