Yarım Sandviçin Sırrı

Bir ilkokulun küçük bahçesinde, teneffüs zili çaldığında çocuklar hızla dışarı fırlardı. Herkes kendi oyun grubuna katılır, koşturur, kahkahalarla oynardı. Ama bahçenin bir köşesinde hep yalnız oturan biri vardı: Ali.

Ali sessizdi. Konuşmazdı. Ne oyunlara katılır, ne de biriyle göz teması kurardı. Arkadaşları onun biraz “garip” olduğunu düşünür, yanına fazla yaklaşmazlardı. O ise her teneffüste aynı banka oturur, çantasından çıkardığı yarım sandviçini usulca yemeğe koyulurdu.

Bir gün Eda adında bir kız öğrenci, kantinden aldığı simidini ısırırken Ali'ye doğru baktı. Ali’nin bakışlarında yalnızlıktan çok daha fazlası vardı. Çekinerek yanına yaklaştı ve sordu:
— “Merhaba, oturabilir miyim?”

Ali şaşkın ama sessizce başını salladı. O günden sonra Eda, her teneffüste Ali’nin yanına gelmeye başladı. Konuşmalar kısa ama anlamlıydı. Birkaç gün sonra Eda, yanında iki dilim simit getirdi:
— “Bugünlük değiş tokuş yapalım mı?” dedi.

Ali ilk kez güldü.

Haftalar geçtikçe, bu küçük paylaşım büyük bir bağa dönüştü. Ali’nin sessizliği yerini kelimelere, yalnızlığı dostluğa bıraktı. O yarım sandviç artık onun hikâyesiydi. İçine bir dostluk saklamıştı. Ve Eda, o sırrı paylaşarak kalbini kazanmıştı.