Yağmurda Paylaşılan Şemsiye

Gökyüzü o sabah gri bir battaniye gibi şehri örtmüştü. İlk ders zili çalmak üzereyken okula doğru hızlı adımlarla yürüyen Elif’in ayakkabıları çamura bulanmıştı. Elinde şemsiye yoktu. Hava güneşli başlamıştı ama şimdi yağmur ince ince, üşüten damlalarla her şeyi ıslatıyordu.

Okul kapısına yaklaştığında, bir çocuk dikkatini çekti. Cem. Sessiz, utangaç, ama her zaman kibar bir çocuktu. Elinde tuttuğu mavi şemsiyeyi Elif'e doğru uzattı:
— “İstersen birlikte girebiliriz,” dedi gülümseyerek.

Elif şaşırdı, ama hemen kabul etti. Şemsiyenin altında yürürken sanki yağmur durdu. O kısa yürüyüş boyunca, matematik dersinden, teneffüsteki satranç turnuvasına kadar birçok şey konuştular. Elif, Cem’in bu kadar eğlenceli biri olduğunu hiç fark etmemişti.

O gün ikisi de ilk kez birlikte güldüler. Yağmurun ıslattığı sabah, bir arkadaşlığın ilk sayfası olmuştu.

Sonraki günlerde Elif, okul çıkışlarında Cem’le kitap okudu, kantinde onunla sandviçini paylaştı. Cem de teneffüslerde Elif’in çizimlerine hayran kaldı, ona yeni fikirler sundu.

Bir gün Elif defterine şunu yazdı:
“Bazen bir şemsiye, iki kalbin arasındaki köprüdür.”

Ve gerçekten de öyle oldu. Çünkü dostluk, bazen bir kelimeyle başlar, bazen de bir damla yağmurla.