Kayıp Mavi Eldiven

Kış henüz bastırmamıştı ama sabahları nefes alırken havaya buğu karışıyordu. Okula giden yollar kuru yapraklarla dolu, gri gökyüzü çocukların neşesini biraz örter gibiydi.

On yaşındaki Cem, okul yolunda her sabah tek başına yürürdü. Sessiz bir çocuktu, pek konuşmazdı ama çevresini hep dikkatle gözlemlenirdi. O sabah da başını önüne eğmiş, ayakkabılarının ucu kuru yaprakları ezerek yürürken, yerde bir şey gördü. Bir eldiven… Üstelik sol el için ve mavi renkte. Üzerinde minik beyaz kar taneleri deseni vardı.

Cem, eldiveni aldı, cebine koydu. Okula vardığında sırasına oturdu ve çevresine bakındı. O sırada arka sıradaki Derin, yanağından bir yaş süzülürken mırıldandı:
— “Mavi eldivenim… Annem örmüştü…”

Cem, cebinden eldiveni çıkardı ama hemen uzatmadı. Önce Derin’in ağlamayı bırakmasını bekledi. Sonra dikkatlice yaklaştı:
— “Bu mu?”

Derin gözlerine inanamadı. Mutlulukla gülümsedi. Cem’in elini sımsıkı tuttu ve teşekkür etti.

O günden sonra Derin ve Cem hep birlikte yürüdüler okula. Sessiz yol arkadaşlıkları, zamanla kelimelere döküldü. Birbirlerinin sevdiği kitapları değiş tokuş ettiler, birlikte resim yaptılar.

Bir sabah, Cem’in sağ eldiveni kayıptı. Soğuktan elleri morarmıştı ama gık demedi. Derin bunu fark etti. Akşam eve giderken bir kutu uzattı Cem’e.

İçinden iki tane el örmesi mavi eldiven çıktı. Üzerinde beyaz kar taneleri vardı.
— “Annemle birlikte ördük,” dedi Derin. “Artık aynı takımı paylaşıyoruz.”

Ve o günden sonra, mavi eldiven sadece bir giysi değil, bir bağ, bir hatıra, bir dostluğun sessiz simgesi oldu.