Gökyüzüne Bırakılan Dilek

Yedi yaşındaki Elif, taş evlerin dizildiği küçük bir kasabada yaşıyordu. En yakın arkadaşı Can’dı. İkisi, gün batımına kadar oynar, rüzgârlı tepelere çıkıp bulutlara şekiller verirlerdi. Elif her zaman gökyüzüne mektuplar yazmak isterdi ama bir gün dileğini gerçek yapacaklarını hiç düşünmemişti.

Bir sabah Elif, annesinin dikiş kutusunun içinde renkli kurdeleler buldu. Hemen Can’a koştu:
— “Hadi bir dilek balonu yapalım,” dedi heyecanla.

Can gülümsedi. Eski bir uçurtmanın ipini buldular, içine küçük bir kâğıt bağladılar. Kâğıtta sadece şunlar yazıyordu:
“Hep birlikte kalalım.”

Uçurtmayı gökyüzüne saldıklarında, ikisi de sessiz kaldı. Kalplerinden geçenleri kelimelere dökememişlerdi belki ama o küçük not her şeyi anlatıyordu. Rüzgâr notu alıp götürdü. Uçurtma havada süzülürken, Elif Can’a döndü:
— “Sence gökyüzü dileğimizi duyar mı?”
Can başını salladı:
— “Eğer yürekten dilediysen, kesin duyar.”

O günden sonra, her hafta bir dilek daha yazdılar. Birlikte büyüdüler, birlikte okula başladılar. Zaman geçti, dünya değişti ama onların dostluğu hep aynı kaldı.

Yıllar sonra, ikisi de o kasabadan ayrılmıştı ama o ilk uçurtmanın anısı hâlâ gökyüzündeydi. Çünkü bazı dilekler, hiç kaybolmaz.