Gökyüzündeki Mektup

Yedi yaşındaki Derin, yaz tatilini babaannesinin yanında geçiriyordu. Küçük bir köy evinde, rüzgârın şarkı söylediği tepelerde büyüleyici bir manzara vardı. Ama Derin’in içi biraz buruktu. Çünkü en yakın arkadaşı Deniz, başka bir şehre taşınmıştı ve bu, onun için ilk “ayrılık” deneyimiydi.

Bir akşamüstü, Derin elinde kalem kâğıtla dışarı çıktı. Babaannesinin verandasındaki tahta masaya oturdu ve Deniz’e bir mektup yazmaya başladı:
— “Deniz, bu yaz sensiz geçiyor ama sana anlatacak çok şeyim var…”

Mektubun sonunda bir şeyler düşündü. Kâğıdı katladı, bir zarfın içine koydu. Ardından ipine küçük bir balon bağladı. “Gökyüzüne gönderirsem, belki rüzgâr ona götürür,” dedi içinden.

Babaannesi onu sessizce izliyordu. Derin’in içtenliği, gözlerinden okunuyordu.

O mektubu gönderdiği gün, içi biraz hafiflemişti. Ertesi gün posta kutusunda bir zarf buldu. Üzerinde sadece “Derin’e” yazıyordu. Açtı ve kendi yazısıyla bir not buldu:
— “Gökyüzündeki mektubunu bulduk. Arkadaşlık asla kaybolmaz. Kalpten kalbe uzanır.”

Derin, mektubu yazan kişiyi hiç öğrenemedi ama bir şeyi fark etti: Gerçek dostluk, bazen gökyüzünde bile iz bırakırdı.