Bir Kitaplık Mesafesi

Mert, sessizliği seven, gözlüklerinin arkasına saklanan bir çocuktu. Okul kütüphanesi onun sığınağıydı. Kalabalıktan, sınıf gürültüsünden kaçıp kitap raflarının arasına gizlenirdi. Her gün aynı masaya oturur, hep aynı kalemle notlar alırdı.

Bir gün, her zamanki köşesinde otururken, karşı masaya biri geçti. Saçları dağınık, enerjik ve neşeli bir kız. Adı Nehir'di. Masasına oturur oturmaz bir kitap açtı ve Mert’e bakıp gülümsedi:
— “Sen de hep buradasın, değil mi?”

Mert önce cevap vermedi, sonra başını salladı. Nehir konuşmaya devam etti; okuduğu kitaplardan, evdeki kedisinden, yazmayı sevdiği hikâyelerden… Her kelimesi, Mert’in sessizliğine çarpıp bir melodiye dönüşüyordu sanki.

Günler geçti, Nehir her gelişinde Mert’in masasının yanına oturdu. Artık beraber kitap okuyorlardı. Nehir yüksek sesle okur, Mert dikkatlice dinlerdi. Aralarındaki o mesafe, kitaplığın rafları kadar kısa ve anlamlıydı artık.

Bir gün Nehir, küçük bir defter uzattı. Üzerinde “Senin Hikâyen” yazıyordu.
— “Senin de anlatacak bir şeylerin vardır,” dedi.

Mert o gün ilk kez kendi hikayesini yazmaya başladı. Kitaplık artık sadece bir kaçış yeri değil, yeni bir dostluğun, içten bir bağın doğduğu yerdi.