Yarım Elma, Gönül Alma

Küçük bir köy okulunda aynı sırada oturan iki çocuk vardı: Elif ve Efe. Elif’in ailesi hâli vakti yerinde değildi ama o her sabah okuluna büyük bir sevinçle gelirdi. Efe ise ailesinin tek çocuğuydu, ne isterse alınır, her gün çantasına bolca yiyecek konulurdu.

Bir gün teneffüs arasında Elif çantasını açtı. İçinde yalnızca bir dilim elma vardı. Efe ise sandviçler, kekler ve meyvelerle dolu kutusunu açtı. Elif elmasını çıkarırken yere düştü ve üzerine toz bulaştı. Elif üzüntüyle eğilip almak üzereyken Efe fark etti.

Hiç düşünmeden elindeki en güzel elmayı ikiye böldü, yarısını Elif’in önüne koydu. Elif şaşkın bir şekilde:
“Ama senin de bir tane vardı…” dedi.

Efe ise gülerek:
“Bir elmanın yarısı karnımı doyurur, ama bir gönlü doyurmak daha güzeldir.”

Bu olaydan sonra Elif ve Efe sadece sıra arkadaşı değil, birbirine değer veren en yakın dostlar oldular. Öğretmenleri bu güzel davranışı tüm sınıfa örnek gösterdi. Çünkü paylaşmak, sadece elma değil, kalbi de büyütürdü.