Saklambaçta Adalet

Köyün hemen dışında, çam ağaçlarıyla çevrili bir alanda çocuklar her akşam saklambaç oynardı. Bu grubun en enerjik üyeleri Can, Ece ve Mert’ti. Herkes neşe içinde oynarken, aralarındaki sessiz çocuk Burak genelde sadece izlerdi. Çünkü o hep ilk yakalanan olurdu.

Bir akşam, Can ebe oldu. Çam ağacının gövdesine başını dayayıp saymaya başladı:
“Bir... iki... üç…”

Herkes dağıldı. Ece çalıların arkasına saklandı, Mert büyük kayanın ardına atladı. Burak ise eski bir fıçıya saklandı ama yarısı dışardaydı. Can herkesi sırayla buldu ama Burak’ı hemen gördüğü halde sessiz kaldı.

Mert dayanamayıp sordu:
“Burak’ı görmedin mi?”

Can gülümsedi:
“Gördüm… Ama o hep ilk yakalanıyor. Bir kere de son olsun istedim.”

Ertesi gün, Can tekrar ebe olduğunda Burak en iyi saklanan olmuştu. Bu kez saklambaç farklıydı. Çünkü herkesin içinde adaletin ne kadar kıymetli olduğunu hissettikleri bir oyun olmuştu.

O andan sonra Burak, sadece daha iyi saklanmakla kalmadı; aynı zamanda arkadaşları tarafından daha çok sevilmeye başladı. Çünkü onu birinin gözetmesi, diğerlerinin de farkındalığını değiştirmişti.