Mavi Kaplumbağa ve Sözün Gücü

Bir zamanlar, büyük bir ormanın kenarında küçük bir gölet vardı. Bu gölette farklı türden hayvanlar yaşardı: kurbağalar, balıklar, ördekler… Ve en dikkat çekeni, kabuğu maviye çalan yaşlı bir kaplumbağaydı. Herkes ona “Bilge Mavi” derdi.

Bilge Mavi konuşmaz, sadece dinlerdi. Ne sorulsa sessizce gözlerini kısıp gülümserdi. Bu yüzden bazı hayvanlar onun kibirli olduğunu düşünmeye başlamıştı.

Günlerden bir gün, genç bir kurbağa göletin ortasında yüksek sesle bağırdı:
“Bilge olmak konuşmakla olur! Sessiz biri ne bilir ki?”

Bu söz gölette dalgalar gibi yayıldı. Diğer hayvanlar da kendi aralarında mırıldanmaya başladı. “Gerçekten neden konuşmuyor?”, “Belki de bildiği bir şey yoktur?” diye.

Ertesi sabah gölete bir tilki yaklaştı. Aç ve sinsiydi. Tüylerini kabartarak kurbağalara yaklaştı:
“Size bir oyun öğretmemi ister misiniz? Eğlenirsiniz…”

Meraklı kurbağalar kabul etti. Oyun oynamaya başladılar ama oyun gittikçe tehlikeli bir hal aldı. Tilki onları sığ sulara çekti, sonra birden hırlayarak üzerlerine atladı.

Tam o anda, Bilge Mavi yüksek ve kararlı bir sesle bağırdı:
“Dur!”

Tilki durakladı. Çünkü kaplumbağanın gözleri ışıl ışıldı, sesi güven doluydu. Ardından göletin diğer sakinleri birer birer ortaya çıktı. Ördekler, balıklar, hatta yengeçler bile kaplumbağanın etrafında toplandı. Tilki korkup kaçtı.

Kurbağalar neye uğradığını şaşırmıştı. Bilge Mavi yavaşça konuştu:
“Söz, doğru zamanda söylenirse hayat kurtarır. Sessizlik, bazen en büyük bilgidir.”

O günden sonra hayvanlar sadece konuşmanın değil, dinlemenin de değerli olduğunu öğrendi. Kurbağalar özür diledi, Bilge Mavi ise her zamanki gibi gözlerini kısıp gülümsedi.