Dürüstlük Cevheri

Ali, mahallesindeki herkesin sevdiği, sessiz ama çok zeki bir çocuktu. Oyuncakları pek yoktu ama hayal gücü çok zengindi. Bir gün okuldan dönerken kaldırım kenarında parlak bir taş buldu. Taşın üstü garip desenlerle kaplıydı, adeta parlıyordu.

— “Bu sıradan bir taş değil!” dedi kendi kendine.

Eve geldiğinde taşın üzerine küçük harflerle bir şeyler yazılmış olduğunu fark etti:
“Dürüst olursan, gerçek cevheri sen bulursun.”

Ertesi gün okulda öğretmenleri bir duyuru yaptı:

— Çocuklar, okul bahçesine sabah bir yüzük düşmüş. Kim bulduysa lütfen getirsin.

Ali, cebinde duran yüzüğü fark etti. Taşı bulduğu yerde yerdeydi o da... Ama onu öğretmene mi götürmeliydi, yoksa saklamalı mıydı?

Teneffüs boyunca düşündü. Arkadaşı Yusuf yanına gelip:

— "Ne var o cebinde? Şey mi o? Parlıyor!" dedi.

Ali bir an durdu. Yüzüğü çıkardı. Sonra taşı da... Taş yine parlıyordu ama artık daha az.

— Yusuf, ben bu yüzüğü buldum ama öğretmene vermem gerek, değil mi?

Yusuf biraz duraksadı:

— Bence evet. O senin değil.

Ali derin bir nefes aldı ve yüzüğü öğretmene teslim etti. O an taş, cebinde neredeyse görünmeyecek kadar sönükleşti.

Ama tam o sırada öğretmen, yüzüğün sahibinden bir not okudu:

— “Bu yüzüğü bulan çocuğa bir ödülüm var. Lütfen dürüst davranan kişi gelsin.”

Ali utanarak el kaldırdı. Öğretmen onu tebrik etti ve çantasından küçük bir kutu çıkardı. Kutuda minik bir kitap ve bir kağıt vardı:
“Gerçek cevher, doğru olanı yapabilmektir. Senin cevherin içinde.”

Ali taşın parlamadığını fark etti. Ama artık buna gerek yoktu. Çünkü asıl parlayan şey kendi içiydi.

O günden sonra Ali, ne zaman doğruyla yanlış arasında kalsa, kendine hep şunu hatırlattı:
“Dürüstlük gizli taşları değil, içindeki ışığı ortaya çıkarır.”