Aynadaki Çocuk

Kerem, 9 yaşında, hayal gücü geniş ama zaman zaman yalan söyleme huyu olan bir çocuktu. Bazen notlarını olduğundan yüksek söyler, bazen arkadaşlarının eşyalarını kendisi bulmuş gibi anlatırdı. Bunu çoğu zaman dikkat çekmek için yapardı, farkında olmadan güven duygusunu zedelerdi.

Bir gün okulda "Doğruluk Günü" adlı bir etkinlik düzenlendi. Her çocuk dürüstlükle ilgili başından geçen bir olayı anlatacaktı. Kerem de sıradaydı ama anlatacak dürüst bir hikâyesi yoktu.

O akşam eve gittiğinde, aynanın karşısında kendine baktı. Annesinin ona küçüklüğünden beri söylediği bir cümle geldi aklına:
“Aynaya bakınca gülümseyemiyorsan, içindeki çocuk kırılmış demektir.”

Kerem aynaya baktı ve gülümseyemedi. İçinde bir sızı hissetti. Annesine her şeyi anlattı. Yalanlarını, neden söylediğini, kendini nasıl yalnız hissettiğini…

Annesi sadece başını okşadı:
“Doğruluk, bazen en çok kendine karşı olmaktır.”

Ertesi gün sınıfa döndü. Tüm arkadaşlarının önünde dürüstlükle konuştu. O güne kadar söylediklerini itiraf etti. Kimse onu yargılamadı, aksine herkes daha çok sevdi onu. Çünkü Kerem, aynadaki çocukla barışmıştı.