Altın Kalpli Terzi

Eski bir Anadolu kasabasında, Mahir adında bir terzi yaşardı. Mahir’in dükkanı küçüktü ama kalbi o kadar büyüktü ki herkes ona “Altın Kalpli Terzi” derdi. Kasaba halkı ne zaman dara düşse, Mahir yardım ederdi. Kimi zaman eski kıyafetleri ücretsiz diker, kimi zaman çocuklara kışlık montlar hediye ederdi.

Bir kış günü, yaşlı ve yoksul bir kadın kapıdan içeri girdi. Üstündeki hırka inceydi, ayakları soğuktan morarmıştı. Kadıncağız cılız sesiyle konuştu:
“Evladım, bu eski paltoyu biraz uzatabilir misin? Kızımın üzerini örtecek başka bir şeyim yok...”

Mahir paltoyu eline aldı, yüzünde bir tebessümle:
“Tabii teyzeciğim, sen rahatına bak.”

Ama o paltoyu dikmedi. Onun yerine kendi biriktirdiği parayla kumaş aldı, yepyeni bir palto dikti. Ertesi gün yaşlı kadın geldiğinde gözlerine inanamadı. Gözleri dolu dolu:
“Evladım, sen bir meleksin…”

Mahir sadece gülümsedi ve şöyle dedi:
“Gerçek zenginlik, paylaştığın iyilikte gizlidir.”

Zamanla Mahir’in bu hikayesi kasabada dilden dile dolaştı. Çocuklar Mahir’e benzemek istedi. Kasaba, Mahir’in iyiliğiyle değişti. Çünkü bir insanın kalbi ne kadar iyiyse, yaşadığı yer de o kadar güzelleşirdi.