Ali ve Yarım Simit

Ali, okuldan çıktığında her gün yaptığı gibi köşedeki fırından bir simit alırdı. O gün cebindeki parayla ancak yarım simit alabileceğini fark etti. Üzülmeden fırına girdi ve:
“Yarım simit alabilir miyim amca?” diye sordu.

Fırıncı gülümsedi, ona taze bir simidi ikiye böldü ve yarısını uzattı.
“Afiyet olsun Ali. Bir gün sen de birine bir şeyini yarım da olsa paylaşırsın.”

Ali başını salladı ve teşekkür ederek çıktı.

Yolun köşesinde oturan yaşlı bir teyze Ali’ye seslendi:
“Evladım, çok açım. Elinde yiyecek var mı?”

Ali elindeki yarım simite baktı. Karnı guruldamıştı ama tereddüt etmeden simidi ikiye böldü ve bir parçasını yaşlı kadına verdi. Kadın gözleri dolarak teşekkür etti.

O sırada, simitçi uzaktan olanları izliyordu. Ali’nin yanına geldi ve eline sıcacık bir simit daha koydu.
“Güzel kalpli çocuklar, dünyayı güzelleştirir,” dedi.

Ali, o gün sadece bir simit değil, bir hayat dersi de aldı. Paylaşmanın tok tuttuğu sadece karın değil, kalpti aslında.